Η μεταμοντέρνα νοσταλγία (μέρος πρώτο)

Πριν την συσχέτισή της με παλιά κόμικς, ρετρό παιχνιδομηχανές, μουσικοχορευτικές τηλεοπτικές εκπομπές των early 90s και αφηγήσεις για τα σχολικά μας χρόνια, η νοσταλγία θεωρούνταν επικίνδυνη ψυχική ασθένεια. Αυτό τουλάχιστον προκύπτει αν επιχειρήσουμε να ανατμήσουμε λεξικογραφικά τον όρο.

Αρχή σοφίας η των ονομάτων επίσκεψις, και, πράγματι, στην αρχική της σημασία, όπως αυτή πρωτοδιατυπώθηκε από τον φυσιολόγο Johannes Hofer το 1688, ο περί ου ο λόγος νεολογισμός (ο οποίος πλάστηκε από τις ελληνικές λέξεις "νόστος" και "άλγος", σύμφωνα με τις επιταγές του κλασικιστικού trend της εποχής) κατηγοριοποιούνταν στις στενές ψυχοπαθολογικές διαταραχές, ορίζοντας μονολεκτικά τον αφόρητο και αντιπαραγωγικό πόθο της επιστροφής στην πατρίδα που προκαλούσε η μακροχρόνια παραμομή σε ξένους τόπους. 

Ένα ύπουλο μελαγχολικό συναίσθημα, συγγενές της παράνοιας λέγανε τότε, που διέτρεχε τους Ελβετούς μισθοφόρους της εποχής και προκαλούσε συμπτώματα ακηδίας και παραίτησης από το στρατιωτικό καθήκον, τα οποία συχνά σωματοποιούνταν σε... υψηλό πυρετό, στηθάγχη και ακανόνιστο καρδιακό ρυθμό.

Παρακάτω, ένα άλλος ελβετόψυχος φυσιοδίφης, ο Johann Jakob Scheuchzer (1672-1733), βασιζόμενος στις ανακαλύψεις του Hofer, πρότεινε μια ακόμα πιο επιστημονικοφανή εξήγηση του φαινομένου. "Οι βουνίσιοι κάτοικοι των ελβετικών οροσειρών", έγραφε, "είναι πιθανόν να μην αντέξουν την χαμηλή ατμοσφαιρική πίεση των πεδινών πόλεων. Συνεπώς οι Ελβετοί μέτοικοι είναι οι πλέον ευάλωτοι στην νεοφανή αυτή ασθένεια."

Έπρεπε να φτάσουμε στην αυγή της βιομηχανικής εποχής και στα γραπτά των Ruskin και Dickens προκειμένου ο όρος νοσταλγία να σχηματοποιηθεί σημασιολογικά σε αυτό που λίγο πολύ εννοούμε σήμερα.

Για ποιο λόγο η βαρετή αυτή εισαγωγή; Την αφορμή μου έδωσε το παρακάτω απόσπασμα από το πόνημα της Svetlana Boym με τίτλο "The future of Nostalgia":

"Ο 20ος αιώνας άρχισε με μία φουτουριστική ουτοπία και τελείωσε με νοσταλγία. Η παγκόσμια επιδημία της νοσταλγίας αποτελεί μία συναισθηματική λαχτάρα για κοινότητα με συλλογική μνήμη, μια λαχτάρα για συνέχεια σ' έναν κατακερματισμένο κόσμο". Και εν κατακλείδι η συγγραφέας προτείνει: "να δούμε την επιδημία αυτήν ως αμυντικό μηχανισμό σε έναν καιρό επιταχυνόμενων ρυθμών ζωής και ιστορικών αναπαραστάσεων."

Ωραίο έτσι; Πολλά θα μπορούσε να σχολιάσει κανείς, αλλά το πρώτο που βγάζει μάτι είναι η εκ νέου "ψυχιατρικοποίηση" της νοσταλγίας, μέσω μιας ορολογίας βγαλμένης σχεδόν απ' τα έγκατα του ντετερμινιστικού 18ου αιώνα. Καλά εντάξει, για να μην υπερβάλουμε ας παραδεχτούμε τουλάχιστον ότι επιστρέφει στον παραδοσιακό αυστριακό φρουδισμό των αρχών του 20ου. Το λοιπόν η νοσταλγία στην μεταμοντέρνα εποχή ξαναγίνεται "επιδημία", παύει να αφορά το Ροκυ νο5, το λιώσιμο στο τέτρις και το σεργιάνι στην παλιά γειτονιά και αντιμετωπίζεται ξανά ως μαζική νευρωτική διαταραχή, έστω ουδέτερα ή και συμπαθητικά χρωματισμένη αυτήν την φορά. Πχ η τάση επανανακάλυψης των περασμένων δεκαετιών -το "back to the 60s" από τα μπαφιασμένα παιδιά των 80s, όπως και η επαναφορά των αισθητικών μοτίβων των 70s από την Gen X των 90s- αποτελεί πλέον σοβαρή υπόθεση, χρήζουσα μελέτης, και όχι απλή φευγαλέα μόδα για να γεμίζουν οι ιλουστρασιόν ψηφιακές σελίδες των life style ιστοτόπων.

Ωστόσο την προσοχή τραβάει και η πρώτη φράση του αποσπάσματος. "Ο 20ος αιώνας άρχισε με μία φουτουριστική ουτοπία και τελείωσε με νοσταλγία". Και εδώ είναι που αρχίζουμε να μπαίνουμε στην ουσία του θέματος, ψηλαφώντας την πρώτη αιτία του μαζικού φαινομένου της μεταμοντέρνας νοσταλγίας.

Πεντακόσια χρόνια από τότε που ο Τόμας Μουρ έδωσε το όνομα "Ουτοπία" στο χιλιαστικό ανθρώπινο όνειρο της επιστροφής στην χαμένη Εδέμ, το αρχικό όραμα της άπαξ πραγματωμένης ανθρώπινης ευτυχίας μέσω του σχεδιασμού και της οικοδόμησης της ιδανικής πολιτικής κοινωνίας έφτασε να φαίνεται ολοένα και πιο νεφελώδες, κυρίως εξαιτίας της έλλειψης ενός ισχυρού συλλογικού φαντασιακού ικανού να πραγματώσει ένα τόσο κολοσσιαίο έργο και παράλληλα να αντιμετωπίσει τις φοβερές προκλήσεις και τις πολυπλοκότητες της διαχείρισης του.

Ή όπως απλοικότερα το διατυπώνει ο Αμερικανός management consultant Peter Drunker το σημαδιακό έτος 1989 (εμπνεόμενος πιθανόν από την ρήση της Μάργκαρετ Θάτσερ "There Is No Alternative"), "μια κοινωνία που συνδέει το άτομο με την κοινωνική τελειότητα δεν είναι πια πολύ πιθανή, και δεν έχει κανένα νόημα να αναμένουμε την σωτηρία να έρθει από εκεί".

Η απροσδόκητη παλίρροια της Ιστορίας, με νοητή αφετηρία τις καταρρεύσεις του υπαρκτού σοσιαλισμού στην Ανατολή και πρελούδιο την προγενέστερη άνοδο του neoliberalism στις χώρες της βαθιάς Δύσης, δεν έθεσε εν αμφιβόλω μόνο την εγκυρότητα του ορθόδοξου μαρξισμού-λενινισμού, αλλά ξεθεμελίωσε το σύνολο των μεγάλων αφηγήσεων της ευρωκεντρικής νεωτερικότητας (κλασικός φιλελευθερισμός, αναρχισμός, εθνικισμός και όλα τα ενδιάμεσα/παράπλευρα) ή για ακριβολογούμε τις υποβίβασε σε προσωπικές επιλογές και παρωδικά trends στο on demand παζάρι του θεάματος, όπου ο καθένας δύναται να ψωνίσει ατομικά το όποιο ιστορικό ιδεολογικό σύμβολο επιθυμεί, μόνο και μόνο για να αντλήσει κάποιο πλαίσιο αναφοράς ώστε να ικανοποιήσει φευγαλέα την ανάγκη για τριμπαλισμό και άντληση ταυτότητας.

Από κει και πέρα, κάποιες σποραδικές απόπειρες διάψευσης των δυσοίωνων φουκουγιαμικών προβλέψεων (Τσάβες και pink tide στην Λ Αμερική, EZLN, δυτικά φοιτητοκινήματα τύπου Σιάτλ και Γένοβα) γρήγορα περιθωριοποιήθηκαν ταπεινωμένες, σβήνοντας και τις τελευταίες ελπίδες επαναφοράς της ουτοπικής ενατένησης στο δημόσιο προσκήνιο.

Έτσι λοιπόν ο κραταιός εφαρμοσμένος κομμουνισμός κατέληξε στα σοβιετικά memes και τις τρολιές του Luben, ο παραδοσιακός αναρχισμός των φλεγόμενων οδοφραγμάτων του 1848 στα πασπαλισμένα με άφθονο γκλίτερ αλφάδια των νεοφέμ, ο διανοουμενίστικος αγγλοσαξονκός φιλελευθερισμός του Μιλ παραχώρησε μεγαλοπρεπώς την θέση του σε έναν ανελέητο αγώνα virtue signaling στις λίμπεραλ σφηκοφωλιές των social, ενώ οι εθνικές ταυτότητες κονιορτοποιήθηκαν στην χοάνη του μουσειακού φολκλόρ. Παράλληλα, από τα πρωτοκοσμικά 60s και μετά, εμφανίστηκαν νέα σημεία αναφοράς, με επίκεντρο αυτήν την φορά τον γηπεδικό οπαδισμό και τα διάφορα μουσικά ρεύματα, δημιουργώντας έτσι ποικίλες ομαδώσεις οργανωμένων fans, έτοιμες να ικανοποιήσουν την ζήτηση του κόσμου για ένταξη σε φυλές και υποκουλτούρες με την συνεπακόλουθη τόνωση της αυτοεπιβεβαίωσης αλλά και την κάλυψη της φυσιολογικής ανάγκης για κοινωνικοποίηση που μια τέτοια ταυτοτική επιλογή συνεπάγεται.

Η φουτουριστική ουτοπία που δεν ήρθε ποτέ...

Βέβαια η διαδικασία της συστηματικής απομυθοποίησης συνεκτικών κοσμοθεωριών και ισχυρών προτύπων βίου με μαζική απήχηση και βαθιές ιστορικές ρίζες δεν είναι καθόλου πρωτοφανής. Περίπου το ίδιο φαινόμενο εκτυλίχθηκε αιώνες πριν με θύματα τις παραδοσιακές θρησκείες, φαινόμενο που αποτέλεσε κατά τους ιστορικούς το μεταίχμιο μεταξύ παραδοσιακού και νεώτερου κόσμου. Για να το κάνουμε εικόνα, στην παράδοση ο άνθρωπος γεννιόταν εντός της θρησκευτικής κοινότητας και μόνο με προσωπικό αγώνα και σύγκρουση με την ευρύτερη κοινωνία μπορούσε να αποτινάξει την ιδιότητα του πιστού. Αντίθετα στην (μετα-)νεωτερικότητα, ο άνθρωπος συνήθως έρχεται στον κόσμο ως ντε φακτο άθρησκος (ή έστω ονομαστικά "πιστός") και μόνο αν αργότερα το αποφασίσει δύναται να επιλέξει συνειδητά την είσοδό του στο χριστιανικό ή όποιο άλλο ποίμνιο. Ε κάτι ανάλογο παρατηρήθηκε αργότερα και με τους διαδόχους των ιστορικών θρησκειών, δλδ τις κοσμικές ιδεολογίες, ώστε να επιβεβαιωθεί ακόμη μια φορά η ρήση του Μαρξ για την Ιστορία που επαναλαμβάνεται ως φάρσα.

Και προεκτείνοντας την σκέψη μας οφείλουμε να συμπεριλάβουμε στον κατάλογο και την αλλαγή παραδείγματος που συντελείται τις τελευταίες δεκαετίες στον μικρόκοσμο του καθημερινού βίου, η οποία οφείλεται κατά βάση (αν και όχι αποκλειστικά) στην παρακμή του φορντικού παραγωγικού μοντέλου και την αντικατάστασή του από το τεταρτοβιομηχανικό. Όταν με μία συσκευή που χωράει στην κωλότσεπη ο καθείς μπορεί να διασυνδεθεί, να επικοινωνήσει, να εμπορευτεί, με κάθε γωνιά του πλανήτη, ε λογικόν εστί να προκαλούνται τεκτονικού τύπου μετατοπίσεις και στο ηθικοαξιακό επιφαινόμενο. Όταν οι εξελίξεις τον τομέα της γενετικής, η συνεχιζόμενη αυτοματοποίηση των μηχανών, αλλά και η μετατόπιση του παγκόσμιου κέντρου βάρους της βιομηχανίας από την μητροπολιτική Δύση προς στην Άπω Ανατολή, απαξιώνουν διαρκώς την ανθρωπογενή εργατική δύναμη, μπορούμε εύκολα να εικάσουμε τον λόγο που οι υπερεθνικές ελίτ αποκαλούν ανερυθρίαστα τον γηγενή πληθυσμό του πρώτου κόσμου ως άχρηστο τεμπέλικο υποκείμενο, καταδικάζοντάς τον να φυτοζωεί στο περιθώριο των σύγχρονων παγκοσμιοποιημένων κοινωνιών. Ο παράγοντας της τεχνολογικής ανάπτυξης μοιραία σμπαραλιάζει πανάρχαιες θεσμίσεις, όπως η οικογένεια, η κοινότητα και η τοπικότητα, ο ρόλος της εργασίας, η ιερότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, η ρύθμιση των σεξουαλικών σχέσεων, και διαταράσσει τον φυσικό αλγόριθμο που καθορίζει το καλό από το κακό. Έτσι μοιραία οδηγούμαστε στην ανθρωπολογική τερατογένεση που παρατηρείται σήμερα, ιδιαίτερα στις νεότερες γενιές των millennials και Gen Z.

Έχουμε και λέμε λοιπόν: κατάρρευση του προοδευτικού φαντασιακού (όπως αυτό εκφράζονταν συνοπτικά διά μέσου των μεγάλων νεωτερικών κοσμοθεωριών), αντικατάσταση της παραδοσιακής θρησκευτικότητας με new age πρακτικές, απουσία απτού νοήματος, διάχυση του αισθήματος ανασφάλειας μέσω της της υπέρβασης του έθνους κράτους προς όφελος του χαοτικού γκλομπαλισμού και της συνεπακόλουθης κατάργησης των προνοιακών πολιτικών, διάψευση των προσδοκιών για ένα καλύτερο μέλλον, μετάλλαξη του παραγωγικού μοντέλου, απότομη μεταβολή του σκληρού πυρήνα των ηθικών αξιών που συνόδευαν την ανθρωπότητα επί αιώνες, όλα αυτά δημιουργούν εύφορο έδαφος ώστε τα εκκρεμή της δημόσιας λογικής και νοοτροπίας να ταλαντωθούν απότομα στο άλλο άκρο, και από το να επενδύουν τις ελπίδες βελτίωσης σε ένα αβέβαιο και ολοένα πιο αναξιόπιστο μέλλον να τις επανεπενδύουν εκ νέου στο αμυδρά αναθυμούμενο παρελθόν, που είναι άξιο εκτίμησης για την σταθερότητα και άρα την αξιοπιστία του. Σε ένα αγρίως εξιδανικευμένο παρελθόν, του οποίου η εικόνα έχει μέχρι τώρα αξιοπρόσεκτα ανακυκλωθεί και τροποποιηθεί, διά μέσου της διαδικασίας της επιλεκτικής μνήμης/λήθης.

...και το εξιδανικευμένο παρελθόν που δεν υπήρξε ποτέ

Όπως σημειώνει ο Πολωνός Ζύγκουντ Μπάουμαν σε ένα από τα τελευταία του έργα (το οποίο και αποτελεί την βάση των όσων είπαμε παραπάνω): "Ο δρόμος προς τις μελλοντικές στροφές φαίνεται παράξενος και μυστηριώδης σαν μια πορεία φθοράς και εκφυλισμού. Άραγε πιθανόν ο δρόμος προς τα πίσω, προς το παρελθόν, δεν θα έχει την πρώτης τάξεως ευκαιρία να μετατραπεί σε πορεία εξαγνισμού από τις καταστροφές που διέπραξαν τα μέλλοντα όποτε μετατράπηκαν σε παρόν;"

Συνεχίζεται...

Για το μακελειό στην Μόσχα

Σε μια πρώτη ανάγνωση, το χθεσινοβραδινό μακελειό στο Crocus City Hall στην καρδιά της Μόσχας έρχεται να επιβεβαιώσει τις υποψίες πολλών σταλεγάκηκων για τον ρόλο της σύγχρονης -και κατ' ουσίαν βαθιά μεταμοντέρνας- λεγόμενης ισλαμιστικής τρομοκρατίας. Πλέον καθίσταται και με απτές αποδείξεις βέβαιο ότι η ηγεσία της φονταμελιστικής οργάνωσης-σφραγίδας με την επωνυμία ISIS/ISIS-K, που συνηθίζει να αναλαμβάνει την ευθύνη για πολύνεκρα hit and run χτυπήματα μέσω ανακοινώσεων στο βοθρώδες dark web, απαρτίζεται από 5-10 μικροπράκτορες της CIA, οι οποίοι, εργαλειοποιώντας δίκτυα φανατικών σαλαφιστών σε Ευρώπη και Μ. Ανατολή και ψαρεύοντας από δω κι από κει δίποδα περιτρίμματα και χρήσιμους ηλίθιους με σοβαρές ψυχοπαθολογίες, ενορχηστρώνουν και υλοποιούν στοχευμένες τρομοκρατικές ενέργειες, πάντα εναρμονισμένες με τις εκάστοτε κατευθύνσεις της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής.

Στην προκειμένη περίπτωση, δεν πέρασαν λίγα 24ωρα από την εκ νέου επιβεβαίωση της εμπιστοσύνης τους ρωσικού έθνους στο καθεστώς Πούτιν (δεν θα εξετάσουμε τώρα αν οι εκλογές ήταν "δίκαιες" κατά τα φιλελέδικα πρότυπα, αλλού είναι το θέμα) και νά 'σου το α λα Λάκι Λουτσιάνο μαφιόζικο μήνυμα εκ μέρους της "σωστής πλευράς της ιστορίας".

Σας ομιλεί ο Λευκός Οίκος...

Σε ένα δεύτερο επίπεδο, ωστόσο, φανερώνεται για ακόμα μια φορά ο κυνικός αμοραλισμός της συλλογικής Δύσης. Του χαντινγκτόνιου αυτού πολιτισμικού σύμπαντος το οποίο, με επίκεντρο το MIC της Ουάσινγκτον, δεν διστάζει να αβαντάρει ετερόκλητες ομαδώσεις και να υιοθετήσει κάθε είδους ιδεολογικά/θρησκευτικά μοτίβα προκειμένου να εκτελέσει τους χυδαίους σχεδιασμούς του.

Έτσι λοιπόν, ενώ στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών επικρατεί η soft δικτατορία του πασιφιστικού wokeness, στις ουκρανικές στέππες οργιάζουν οι επιδοτούμενοι νεοναζί, και όπου απαιτηθεί νεκραναστένεται και ο ριζοσπαστικός σουνιτισμός ως μαστίγιο εναντίον όσων τολμήσουν να σηκώνουν ανάστημα.

Wokers, νεοναζί, σαλαφιστές, τρελαμένοι νεοπροτεστάντες ευαγγελικοί, πεφωτισμένοι συντηρητικοί, bleeding heart σ/δκράτες, εναλακτικοί αριστεροί, φιλοισραηλινοί εθνικιστές, ροζ αναρχικοί, γκρίζοι τεχνοκράτες, εμπριμέ ακροδεξιοί, όλοι παραμερίζουν τις... "αγεφύρωτες" κοσμοθεωρισιακές διαφορές τους και ενώνονται στην πανδυτική σταυροφορία κατά της ανερχόμενης Ευρασίας. Μην κοροιδευόμαστε, όλα είναι γεωπολιτική πλέον. Οι "ιδεολογίες" (ή καλύτερα οι ταμπέλες και τα σύμβολα με τις ποικίλες αξιακές συμπαραδηλώσεις και τις ιστορικές τους αναφορές) πέθαναν οριστικά. Η επιτομή της liquid modernity....

Ο πιο χαμένος παίκτης στην ιστορία του online poker

Μάρτιος του μακρινού 2019. Τα πρώτα χελιδόνια έκαναν δειλά την εμφάνισή τους στον μεταχειμωνιάτικο αττικό ουρανό και ένα ομολογουμένως εξαιρετικά περίεργο θρεντ αναρτήθηκε στο θρυλικό ποκερικό φόρουμ "twoplustwo.com" (βλ υποσημείωση 1). Ο πρωτοεμφανιζόμενος χρήστης με το ψευδώνυμο "Paisting" -που σύντομα έμελλε να καταστεί πασίγνωστο meme στον μικρόκοσμο των ιντερνετικών χαρτοπαιγνίων- ανέβασε μια σειρά από γραφήματα (βλ εικόνα 1), που, σε πρώτη φάση, έμοιαζαν περισσότερο με απελπισμένα σημειώματα αυτοκτονίας παρά με οποιαδήποτε σοβαρή απόπειρα έναρξης διαλόγου.

Ούτε λίγο ούτε πολύ ο Paisting ισχυρίζονταν ότι έχασε σε σύντομο χρονικό διάστημα περίπου 16.000$ παίζοντας αποκλειστικά micro stakes (δλδ παιχνίδια με buy-in από 2$ έως το πολύ 10$) και απευθυνόμενος στην φορουμική ομήγυρη ζητούσε εναγωνίως συμβουλές και προτάσεις coaching για να ρεφάρει.

Όχι, δεν είναι η καμπυλη του ελ χρηματιστηρίου επί Κινέζου...

Αμέσως οι παλιές καραβάνες έσπευσαν να τον χαρακτηρίσουν κακοπαιγμένο τρολ.

"I refuse to believe anyone can be -170bb/100 at 2nl over 250k hands, unless maybe if they are losing on purpose.", έγραψε ένας σχολιαστής.

"This can't be real can it?", συμπλήρωσε άναυδος κάποιος άλλος.

"It is real", ήρθε όμως να δηλώσει ένας έτερος χρήστης, αμφισβητώντας έτσι την βιαστική ταξινόμηση του Paisting στην κατηγορία των τρολς, "Op opens softwares and start playing, can play winning poker for perioids @nl 5 but after getting couple of bad beats starts going all in every hand and depositing more money to the site simultaneously."

Μπερδευτήκατε έτσι; Εντάξει, θα πάρουμε τα πράματα από την αρχή... Ας μεταφερθούμε το λοιπόν στα mid 00s (βλ υποσημείωση 2). Νιντέντο, Britney Spears, κινητά με κεραία, μαλλί καρφάκια και... πόκερ, πολυυυύ πόκερ. Βρισκόμαστε στο πικ του λεγόμενου poker boom, το οποίο πυροδοτήθηκε εξαιτίας της ανέλπιστης επιτυχίας του ερασιτέχνη Chris Moneymaker στο Main Event του WSOP το 2003 (σα να λέμε το τσου-λου του no limit holdem) και την συνεπακόλουθη άγρια τηλεοπτικοποίηση του παιχνιδιού. Εκπομπές όπως το "Poker After Dark" και το "High Stakes Poker" και τουρνουά τύπου WSOP και WPT άρχισαν από δω και μπρος να κρατούν συντροφιά εκατομμύρια ξενύχτηδες ανά την υφήλιο. Θρύλοι της πράσινης τσόχας όπως ο Dan Harrington και ο Doyle Brunson, ιδιοφυείς gamers σαν τους Phil Ivey, Tony G, Phil Laak και Barry Greenstein, φιλόδοξα whiz kids τύπου Patrik Antonius, Negreanu, Dwan και Galfond, μαζί με μια πληθώρα παικτών που με την δική τους edgy πρωσοπικότητα έδιναν μια πικάντικη χροιά στα ποκερικά shows (Hellmuth, Matusow, Jennifer Tilly, Jamie Gold κτλ), αποτελούσαν για χρόνια το no1 non-fiction τηλεοπτικό προιόν παγκοσμίως, ενταξει ίσως μετά την μπάλα και το μπάσκετ, αλλά τέλος πάντως αυτό που θέλα να πω είναι ότι εκείνη την περίοδο δεν υπήρξε πρωτεύον θηλαστικό επί της γης, όσο μυρωδιάς και να ήταν, που να μην κρυφοκοιτάξει λίγο πόκερ στο χαζοκούτι και να μην αποπειραθεί να παίξει μερικά hands την πρωτοχρονιά μετά την βρώση γεμιστής γαλουπούλας και την πόση ξιδάτης σαμπάνιας απ' τον Σκλαβενίτη.

The Gold(en) age of poker...

Μέσα σε αυτό το κλίμα λοιπόν, ο νεαρός τότε Mikael (aka Paisting) από το random φιλανδικό ψαροχώρι θαμπώνεται και αποφασίζει να εγγραφεί σε μία από τις δεκάδες πλατφόρμες online poker και συγκεκριμένα στην Partypoker, μία από τις πρώτες εταιρίες που συνειδητοποίησε τις τεράστιες επενδυτικές ευκαιρίες στον τομέα του διαδικτυακού πόκερ και με όπλο το επιθετικό της μάρκετιν κυριάρχησε στο δυτικό ημισφαίριο μέχρι και την άνοδο της Pokerstars και της Full Tilt.

Μάλιστα, όπως γνωστοποιήθηκε στην πορεία του θρεντ, ο φιλανδός Mikael/Paisting δεν εργάστηκε ποτέ στην ζωή του αλλά έπαιζε 24/7 χάνοντας μονίμως και με γεωμετρική πρόοδο. Αποκάλυψε συγκεκριμένα ότι ζούσε σπαστιάτικα με το προνιακό επίδομα που λάμβανε από την γαλαντόμο σ/δκρατική κυβέρνσηση της χώρας του και με quick loans που έβγαζε από διάφορες τράπεζες.

Ας δώσουμε όμως τον λόγο στον ίδιο: OP says, "I get a little unemployment benefit that goes straight to the rent. My eating costs are very little because I'm only eating one meal per day. There are times when I must take more fast loans if need of clothes, unexpected bills, sickness etc. That's why getting back those $16k is so important to me."

Και το ακόμα χειρότερο; Τα 16 χιλιάρικα χασούρα ήτα μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Συνολικά έχασε δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια σε βάθος δεκαετιών.

Λίγες σελίδες παρακάτω κάποιος παρατηρητικός φορουμίτης δηλώνει ότι έχει συναντήσει τον Paisting σε τραπέζια της Partypoker και έτσι το μυστήριο αρχίζει σιγά σιγά να ξεδιαλύνεται.

Ο συγκεκριμένος σχολιαστής γράφει: "Paisting what a legend u are, nice to see u here loll. Remember u back from days when I started playing poker (~2012) and it was on partypoker, nl2-nl4 you were tilting stacks one by one just by going all in with 100bb stacks I still remember that and your name. Back then there was working tracking site for partypoker (I forgot its name). I was shocked by ur graph there xD it was like -45k$(im not sure how much it was tbh) on just nl2-nl10 and it was late 2012/2013, made some ss maybe they are on my old pc not sure. You were such a legend back then for me I was always looking for u to join ur table, Im amazed u are still here playing poker and dumping 15k a year on nl2-4 xDDDD. U are in TOP3 biggest legends of online poker for me for sure  wish u very best IRL"

Σοκαριστικό έτσι; Για όσους δεν γνωρίζουν την ορολογία να εξηγήσουμε τι συνέβη. Αυτό που έκανε λοιπόν ο Paisting είναι μετά από ένα απλό τυπικό bad beat να τιλτάρει και να πηγαίνει all-in pre flop επί ώρες με οποιοδήποτε χέρι του ερχόταν. Μα με 7-2ο, μα με 9-3o, μα με J-5s, αυτός έριχνε συνεχώμενα κορδόνια max bet με αποτέλεσμα να χάνει δεκάδες, ίσως και εκατοντάδες δολάρια ημερησίως. Κάποιο πρόβλημα ψυχικής αστάθειας, κάποιος τραυματισμός στον μετωπιαίο λοβό (την φλούδα εδώ μπροστά που καθοδηγεί το υποκείμενο που λέγεται άνθρωπος), ποιος ξέρει; Πάντως έτσι ξηγιόταν ο εν λόγω.

Εντάξει, αυτά λοιπόν. Θα ακολουθήσουν εκτενείς αναρτήσεις για το πώς να αποφύγετε παρόμοια λάθη ώστε εσείς να γίνετε επιτέλους ζάμπλουτοι από το online πόκερ.

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(1) Original thread

(2) Κατά την γνώμη μου τα early/mid 00s δεν υφίστανται πραγματικά αλλά αποτελούν απλή προέκταση των late 90s σε κάθε επίπεδο (πολιτισμικό, πολιτικό, τεχνολογικό κτλ).

The case for brocialism ή πώς να αποφύγετε την ακύρωση από τους καθεστωτικούς liberals...

Πολλοί αναρωτιούνται αν έχει πλέον νόημα να υπερασπίζονται δημόσια υγιείς συντηρητικές απόψεις, δεδομένου ότι το κρέμασμα στα μανταλάκια ίπταται ως δαμόκλειος σπάθη, έτοιμη να καρατομήσει κάθε έναν που θα τολμήσει να ξεστομήσει κάτι διάφορο της επίσημης φιλελεύθερης ορθοδοξίας. Αλήθεια, πώς να είστε συντηρητικοί και ταυτόχρονα να αποφεύγετε τον κοινωνικό οστρακισμό από την -επιδοτούμενη από όλες τις μπάντες- μαινόμενη vocal minority; Γίνεται να περάσετε απαρατήρητοι από τα ραντάρ της μεταμοντέρνας αστυνομίας ηθών των SJWs και του συνολικού λιμπεραλιστικού zeitgeist;

Ας το δούμε αναλυτικότερα με την μορφή ενός quiz...

1) Πρώτη ερώτηση

Ποιο κόμμα προέβει στην παρακάτω ανακοίνωση:

"Σε μεγάλη «μπίζνα» με δισεκατομμύρια ευρώ έχει εξελιχθεί το σχέδιο αλλοίωσης, ή μάλλον άλωσης της Ελλάδας και αντικατάστασης του Ελληνικού Λαού με τις ορδές που φέρνουν αυτοί που απεργάζονται τα σχέδια αυτά,  δηλ. οι ταγοί της, βαλλόμενης ήδη, παγκοσμιοποίησης με τους λογής Σόρος και τις πολλές δεκάδες  ΜΚΟ τους, οι σταυροφόροι του «ανθρωπισμού» με τους εγχώριους υποτακτικούς του. «Ανθρωπισμός»  που έχει γίνει πλέον απεχθής, ιδιαίτερα στις νησιωτικές μας κοινωνίες."

Α) Χρυσή Αυγή

Β) Έλληνες ΓΤΠ

Γ) Κόμμα Λαγού

Δ) Βελόπουλος

2) Δεύτερη ερώτηση

Ποιος λάλησε τα κάτωθι:

"Αυτή η πρακτική του κάλπικου “ανθρωπισμού” αδιαφορεί για το κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργείται και για το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ανάμεσα στους λαθρομετανάστες βρίσκονται όργανα εχθρικών δυνάμεων με ύποπτους σκοπούς."

Α) Ο Πλεύρης ο πρεσβύτερος

Β) Ο Σπυράδωνις επί Καρατζαμπούμπα και τηλεάστυ

Γ) Η Μαρίν Λεπέν

Δ) O Greg Johnson των counter currents

3) Και η ερώτηση του 1 μυρίου

Από που προέρχεται η παρακάτω δήλωση:

"Υπάρχει ένας βιολογικός προσδιορισμός του φύλου. Είναι πρόβλημα να θεωρείς ότι μπορείς να διορθώσεις το φύλο ,όπως διορθώνεις το γραμμένο με μολύβι γραπτό στο χαρτί."

Α) Από τικ τοκ του π. Κλεομένη

Β) Από ακτιβιστική ενέργεια της κυρίας Λουκά στο φετινό pride

Γ) Από προ εικοσαετίας εκπομπή του Γεωργίου

Δ) Από πρακτικά συνέλευσης καραγωγέων Παλαιοφαρσάλου και περιχώρων

Εντάξει μη συνεχίσω. Νομίζω τα political junkies της ομήγυρης την ψιλιαστήκατε την δουλειά. Για τα πρακτικά οι απαντήσεις είναι: 1) ΑΣΚΕ (του αείμνηστου Καργόπουλου), 2) Αντώνης Χάλαρης πρόεδρος του ΑΚΕΠ (γκουγκλάρετε... έχει ψωμί η φάση, αναμεμιγμένο ολίγο τι με άφθονο γέλωτα), και 3) Δ. Πατέλης. Είχα σκοπό να βάλω και αποσπάσπαματα από Τάκαρο Φωτόπουλο, αλλά ειλικρινά πελάγωσα, δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω. Όλα του μου φαινόταν εξίσου "ακροδεξιά", οπότε δεν είχε νόημα η ανθολόγηση.

Περιττό να φανταστούμε ότι τα μισά από τα άνωθι να ξεστόμιζε μια random πατριωτικοδεξιά οργάνωση, οι εκπρόσωποί της θα είχαν επικηρυχθεί νεκροί ή ζωντανοί, οι οπαδοί της δεν θα τολμούσαν να βγουν από την πολυκατοικία τους χωρίς αστυνομική συνοδεία και οι wokers θα ούρλιαζαν στο τουίτερ ως τη Δ. Παρουσία... Γνωστά αυτά δεν χρειάζονται περαιτέρω ανάλυση.

Βγαίνει όμως και ένα άλλο χρήσιμο συμπέρασμα, που μάλλον λίγοι το έχουν προσέξει. Ότι πολύ απλά φτάνει να δηλώσεις, έστω και ανόρεκτα, υποστηρικτής της επίσημης κρατικής μυθολογίας της χώρας -μιας χώρας που κάθε δεύτερος δρόμος ονομάζεται Βενιζέλου, μιας χώρας όπου μέχρι πρότινος αν δεν ακολουθούσες μια από τις 50 αποχρώσεις του μαρξισμού δεν έπαιρνες χαρτί από την Πάντειο, δε πα νά 'σουν η μετεμψυχωση του Μπάροουζ Σκίνερ, μιας χώρας όπου η 17 του Νοέμβρη εορτάζεται μετά χορών και οργάνων μέχρι και στους βρεφονηπιακούς σταθμούς- για να πεις Ο,ΤΙ θες, ΟΠΟΤΕ και ΟΠΩΣ το θες, χωρίς κανένα νταβά πάνω απ' το κεφάλι. Είναι σημαντική αυτή η διαπίστωση. Αρκεί να δηλώσεις "δημοκρατική παράταξη" ή αριστερός (ένα από τα δύο, οτιδήποτε άλλο θεωρείται εχθρικό), και, ω του θαύματος, μπορείς όχι μόνο να αποφύγεις  τις μανούρες των αντιφιών, αλλά να σουλατσάρεις κανονικότατα σε κοινωνικά happenings/ συγκεντρώσεις/ακαδημαικά συνέδρια/whatever χωρίς να τρέχει κάστανο, παρότι εκφράζεις δημόσια σκληρές παραδοσιοκρατικές αντιλήψεις και μάλιστα με εξόχως έντονο ύφος (πχ προσωπικά δεν θα μεταχειριζόμουν το όρο "ορδές" για τους μετανάστες).

Απίστευτο ε; Κι όμως "μόνο ο Νίξον θα μπορούσε να πάει στην Κίνα". Μεταξύ σοβαρού κι αστείου (περισσότερο προς το σοβαρό tbh) αρχίζω να πιστεύω ότι στην Ελλάδα μια κατ' ουσίαν παραδοσιοκρατική/συντηρητική/πατριωτική ομάδα θα μπορούσε να έχει επιτυχία σε μάκρο επίπεδο ΜΟΝΟ αν στα χαρτιά αυτοπροσδιορίζονταν ρητά ως "δημοκρατική". Και διότι έτσι θα περνούσε εντελώς απαρατήρητη από τα ραντάρ των αποπάνω (βλ. ΑΣΚΕ/ΑΚΕΠ/Φωτόπουλος, που έκραξαν τους "λάθρο" και το μουλτι-κούλτι ήδη τα 90s χωρίς να ανοίξει μύτη), αλλά και επειδή -αρέσει δεν αρέσει- η πλειοψηφία των Ελ είναι (ή μάλλον θέλει να το παίζει) "δημοκρατική/παλαιοκεντρώα", με μια διόλου ευκαταφρόνητη, αλλά διαρκώς φθίνουσα, μειοψηφία γύρω στο 10% να δηλώνει εαμογενής. Δυστυχώς τα tags και τα σύμβολα παίζουν καθοριστικό ρόλο.

Δλδ λέγε ό,τι γουστάρεις εναντίον αμβλώσεων, μετανάστευσης, ΛΟΑΤΚΙ, ΗΠΑ, ΕΕ, παγκοσμιοποίησης αρκεί να μη ξεχάσεις να κοτσάρεις και ένα "δημοκρατικός" στον τίτλο και είσαι κομπλέ. Δείτε το σαν εντομοαπωθητικό, ίσως να μην αρέσει η οσμή, αλλά κοιμάσαι ήσυχος. Επομένως, μια λύση θα ήταν να αφεθούν κατά μέρος τις ακραίες και περιθωριακές ιδεολογικές ταμπέλες, διότι, ας μη ξεχνάμε, στην εποχή του θεάματος τα ράσα είναι που κάνουν τον παπά...

Τα LGBT rights ως τελετή μύησης...

Η αναζωπύρωση της υποβαλκάνιας εκδοχής των culture wars με αφορμή το ανήθικο νεοδημοκρατικό νομοχεδιο για τους γάμους των ομοφύλων φαίνεται να εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στο προφανές της υπόθεσης. Στην διά νομοθετημάτων κρατική επιβεβαίωση της μεταμοντέρνας αλλαγής παραδείγματος στην ρύθμιση των σεξουαλικών σχέσεων και στις αναταράξεις που ενδέχεται να επέλθουν στην δομή του -ήδη αποσαθρωμένου και χιλιοχτυπημένου- μοντέλου της μεταπολεμικής δυτικής πυρηνικής οικογένειας.

Έχετε να μας κάνετε ένα 41% λιανά;

Η διαφορά με τις προγενέστερες απόπειρες ιδεολογικοπολιτισμικής σύγκλισης της "καθυστερημένης" Ελλάδας με τις χώρες του σκληρού πυρήνα της Δύσης, όπως αυτές επιχειρήθηκαν μέσω της αποποινικοποίησης των αμβλώσεων, της θέσπισης πολιτικού γάμου και της νομοθέτησης του πρώτου πακέτου φεμινιστικών δικαιωμάτων (όλα αυτά από το ΠΑΤΣΟΚ των 80s) έγκειται στο ότι αυτήν την φορά το θέμα δεν παρέμεινε στους στενούς διαδρόμους της βουλής, αλλά εντάχθηκε αμέσως στην γενικότερη αντιπαράθεση woke vs antiwoke, που γαλβανίζει τον -ιντερνετικό κατά βάση- δημόσιο διάλογο χοντρικά από την εκλογή Τραμπ και εντεύθεν.

Τίναφτα ρε;

Μέχρι πρότινος στην Ευρώπη και φυσικά στην Ελλάδα, τα ζητήματα περί αμβλώσεων, "ισότητας", "σεξουαλικής αυτοέκφρασης" κτλ θεωρούνταν "τεχνικά" και τα χειρίζονταν μια κάστα ειδικών, νομομαθών και συνταγματολόγων, με την κοινωνία εκεί έξω να μην ενδιαφέρεται σχεδόν καθόλου. Δλδ δεν συζητιόταν στα "καφενεία" οι εν λόγω θεματολογίες, σε κόντρα αντίθεση με τις ΗΠΑ όπου τα culture wars καθορίζουν τον πολιτικό λόγο και τα εκλογικά campaigns ήδη από εποχής Ρήγκαν και τηλευαγγελιστών. Στην Ελλάδα όλα αυτά τα "πολιτισμικά" ήταν άγνωστα ή και αδιάφορα, ακόμα και για την μάζα των πλέον πολιτικοποιημένων. Μόνο κάποιες περιθωριακές σχηματοποιήσεις με ρητά ΛΟΑΤΚΙ προσανατολισμό και ορισμένες cringy παλαιοημερολογίτες παραοργανώσεις καταπιάνονταν, χωρίς όμως ούτε κατά διάνοια να αγγίξουν την μαζικότητα και την δημοφιλία των αντίστοιχων αμερικανικών ΛΟΑΤΚΙ NGO και φονταμενταλιστικών Super PACs τύπου "Moral Majority", τις επιτυχίες των οποίων επιχειρούσαν αποτυχημένα να μιμηθούν οι εν Ελλάδι πρωτο-culture warriors (βλ Βαλλιανάτος, Ν Σωτηρόπουλος/Σταυρός κτλ) των 80s/90s.Το μακάριο "δεν είδα-δεν άκουσα-δεν ξέρω" τελείωσε απότομα με την εξάπλωση των σόσιαλ και την οριστικοποίηση της "πολιτικής παγκοσμιοποίησης", η οποία έφερε την αμερικάνικη εκλογική ατζέντα και στον υπόλοιπο κόσμο.

Καλά όλα αυτά, εγώ όμως θα σας πάω και κάπου αλλού. Πέραν του αμιγώς ηθικοαξιακού σκέλους του ν/σ (που είναι και το σημαντικότερο, αλλά όχι το μόνο) υποβόσκει για τα καλά και η "γεωπολιτική" διάσταση (οκ δεν μ' αρέσει αυτός ο όρος αλλά δεν βρίσκω άλλον πρόχειρο). Η υιοθέτηση της LGBT ατζέντας από κοινωνίες της τριτοκοσμικής περιφέρειας αποτελεί την πλέον ρητή και επισημοποιημένη επιβεβαίωση του δυτικού προσανατολισμού τους. Το πρώτο πράμα που έκαναν τα Σκόπια υπογράφοντας την συνθήκη προσχώρησης στο ΝΑΤΟ πριν 5 χρόνια ήταν να διοργανώσουν pride στην πρωτεύουσά τους, ενώ προτάθηκε στην σκοπιανική βουλή ακόμα και η αναγνώριση των gay marriages (η οποία ωστόσο δεν επικυρώθηκε). Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όταν ο γερo-Ραούλ επιδίωξε την εξομάλυνση των σχέσεων της Κούβας με τις ΗΠΑ θέσπισε ένα, άνευ προηγουμένου για χώρα της Καραιβικής, πακέτο gay rights, ενώ παράλληλα μια σειρά λατινοαμερικάνικες χώρες έσπευσαν να αναθεωρήσουν τους αντιγκέι καθολικούς νόμους ως απομεινάρια μιας άλλης εποχής και ορισμένες εξ αυτών να αναγνωρίσουν τους γκέι γάμους. Και φυσικά κάτι ανάλογο παρατηρείται τελευταία και στην φιλονατοική Αν Ευρώπη/Βαλτική, με αξιοσημείωτη εξαίρεση τις χώρες του Βίσεγκραντ.

West vs Rest
Με μπλε οι gay friendly χώρες, άνευ μπλε οι υπόλοιπες

Τελετή μύησης λέγεται και λειτουργεί ανταποδοτικά. Όσο περισσότερο ακραία και φαινομενικά παράλογη είναι η διαδικασία συσσωμάτωσης στην νέα επιδιωκόμενη συνθήκη, κοινώς όσο πιο χαμηλά πέφτει κάποιος για να λάβει το χρίσμα προκειμένου να γίνει αποδεκτός από μία ομάδα, τόσο περισσότερο θεωρείται "άξιος" να αποκτήσει την πολυπόθητη κάρτα μέλους και να απολαύσει την τιμή του ανήκειν. Ή όπως υποτίθεται είπε ο Φρόυντ: βάλτε τους ανθρώπους να χορέψουν εκστασιασμένοι γύρω από ένα ξύλινο τοτέμ και να είστε σίγουροι ότι από δω και πέρα θα μπορείτε να τους κάνετε ό,τι θέλετε.

Πώς να κερδίζετε στην ρουλέτα...

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε σε ορισμένους μυγιάγγιχτους η δημοσιοποίηση αθέατων πτυχών της προσωπικής ζωής του πολυβραβευμένου αλληλέγγυου Κων/νου Π, εμπνευστή και CEO της  φιλανθρωπικής οργάνωσης "ο Άλλος Άνθρωπος". Άμεσα και δίχως την παραμικρή χρονοτριβή, επαγγελματίες ΑΡΔ μαζί με ερασιτέχνες κράχτες των social και ανώνυμους σχολιαστές του Πρώτου Θέματος έβγαλαν για άλλη μια φορά το φτυάρι απ' το θηκάρι τους, σε έναν άτυπο διαγωνισμό για το ποιος θα βρει πρώτος πετρέλαιο από το πολύ σκάψιμο/θάψιμο.

Αρκετοί κακοπροαίρετοι εστίασαν στο (υποτιθέμενο) ιδεολογικοπολιτικό προφίλ του "δράστη". Σύμφωνα με τους παραπάνω, ο τύπος από την λαικιά γειτονιά, που έμεινε άνεργος επί κρίσης, θήτευσε ένα φεγγάρι στους Αγανακτισμένους της κάτω πλατείας και εν συνεχεία -αφού πρώτα υποβλήθηκε σε ολικό makeover, πετώντας το λαμέ κουστούμι του ξενοδοχουπαλλήλου και αντικαθιστώντας το με λεκιασμένα t-shirts και φθαρμένo τζόκευ- ασχολήθηκε με κάτι σαν ΜΚΟ που ταίζει μετανάστες και ζάκια στους δρόμους του τριτοκοσμικού αθηναικού άστεως, συνοψίζει και συμπυκνώνει στο έπακρο το στερεότυπο του ηθικοπλεονεκτηματία αριστεριτζή των τελευταίων 50 ετών.

"Στην φωτό όπου ο Κων/νος Π διαλογίζεται έμπροσθεν του slot machine, με το φρέντο εσπρέσο και το πακέτο μάρλμπορο ανά χείρας, εικονογραφείται όλη η μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας", έσπευσαν να υπονοήσουν χαιρέκακα οι γαλάζιοι μενουμεευρώπηδες του ελληνόφωνου www. Βέβαια ελάχιστοι από δαύτους έσκουξαν για τις χρυσές μίζες της Αγίας Οικογένειας, για την "φιλανθρωπία" ως προκάλυμμα λαμογιάς των wannabe επιχειρηματιών της ελλαδικής ΛΜΑΤ ή για τις κάτσε καλά επιχορηγήσεις woke ιδρυμάτων τύπου Niarchos και Onassis.

Εντάξει, λογικό είναι το εν λόγω σκάνδαλο να ερεθίσει να αντιαριστερά ορμέμφυτα ορισμένων, με τον ίδιο πάνω κάτω τρόπο που η υπόθεση του π. Αντωνίου της Κιβωτού έθεσε σε λειτουργία τα αντικληρικαλιστικά αντανακλαστικά των απέναντι.

Από την άλλη, κάποιοι περισσότερο ψύχραιμοι (και εδώ αρχίζουμε να μπαίνουμε στην ουσία του ζητήματος) έθιξαν το γενικότερο πρόβλημα του εθισμού στον τζόγο. Ναι, περί εθισμού πρόκειται και μάλιστα σκληρότατου. Πιστέψτε με, ο παίκτης ΔΕΝ ενδιαφέρεται να κερδίσει ή να χάσει, να παίξει θέλει, να του φύγει η αρρώστια. Από κει και πέρα, ο καθείς με μη μονοψήφιο IQ κατανοεί ότι τα παιχνίδια καζίνου (slots, craps, baccarat, εν μέρει και η ρουλέτα) έχουν συγκεκριμένη γκανιότα που εγγυάται σίγουρη μακροπρόθεσμη χασούρα. Όμως η απόλαυση, όταν στο άκουσμα του χαρακτηριστικού ήχου που παράγει ο εν λειτουργία κουλοχέρης τα επινεφρίδια πλημμυρίζουν ατόφια αδρεναλίνη τον εγκέφαλο, διαλύει κάθε βαρετή ορθολογική σκέψη παραχωρώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στο αρχέγονο συναίσθημα.

Ας πάμε τώρα στο προκείμενο. Όπως θα παρατηρήσατε παραπάνω κατηγοριοποίησα την ρουλέτα στα παιχνίδια γκανιότας, αλλά εν μέρει, και αυτό διότι υπάρχουν κόλπα που με επιμονή και πειθαρχία νικάνε το τέρας του κουβά και ίσως αποδίδουν και κάτι ψιλά κέρδος.

Έχουμε και λέμε...

1) Ποντάρουμε ένα Χ ποσό (ας πούμε 10 μάρκες) στην πρώτη δωδεκάδα.

2) Ποντάρουμε ακριβώς το ίδιο ποσό και στην δεύτερη δωδεκάδα.

3) Ποντάρουμε το 1/10 του Χ ποσού (δλδ 1 μάρκα) στα νούμερα 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33 καθώς και στο 0 (και στο 00 αν παίζουμε αμερικάνικη).

5) Τέλος αφήνουμε αποντάριστα τα 34, 35, 36, τα οποία θα είναι και οι χειρότεροι εφιάλτες μας στην πορεία του παιχνιδιού.

6) Συνολικό ποντάρισμα το λοιπόν 30 μάρκες (ή 31 στην αμερικάνικη).

Αν έρθει 25 μέχρι 34 ή 0 (στα νούμερα δλδ που κάναμε straight) κερδίζουμε 36 μάρκες. Όλα καλά εδώ.

Αν έρθει 1η ή 2η δωδεκάδα κερδίζουμε 30 μάρκες. Δλδ ίσα βάρκα ίσα νερά.

Τι γίνεται όμως στην απίθανη περίπτωση που σκάσει 34, 35, 36; Εγώ θα πρότεινα απλά να ξεκινήσετε από την αρχή, αν όμως θέλετε σώνει και καλά να πάρετε πίσω τις 30 μάρκες, μπορείτε να ακολουθήσετε το παρακάτω βαρουφάκειο plan b.

Η Ρούλα η Αμερικάνα...

1) Ποντάρουμε από 10 μάρκες στις τετράδες 1-2-4-5, 7-8-10-11, 19-20-22-23, 26-26-28-29 και 31-32-34-35

2) Ρίχνουμε από 3 μάρκες στο 33, στο 36 και στο 0.

3) Άρα αυτήν την φορά αφήνουμε ακάλυπτα 14 νούμερα και συνολικά διακινδυνεύουμε 59 μάρκες.

No more bets please...

Αν έρθει τετράδα κερδίζουμε 90, καλύπτοντας έτσι την χασούρα των 30 του προηγούμενου κόλπου.

Αν έρθει 33, 36 ή 0 κερδίζουμε 108. Εδώ ένας μίνι πανηγυρισμός πάνω από την ιδρωμένη τσόχα, συνοδευόμενος από το καθιερωμένο ασήμωμα του κρουπιέρη (5 μάρκες είναι ένα λογικό φιλοδώρημα για την περίσταση) θα αποτελούσε φυσιολογική αντίδραση.

Αν όμως η μπίλια κάτσει σε ένα από τα αποντάριστα νούμερα; Ούτε τώρα χρειάζεται πανικός. Πάμε με προσοχή στο επόμενο σχέδιο.

...και η Ρούλα η Ευρωπαία.

1) Τοποθετούμε με τρεμάμενο χέρι 100 μάρκες στα odd και άλλες 50 στο μαύρο.

2) Συνολικό ποντάρισμα 150.

Αν έρθουν μονά και μαύρο κερδάμε 300 (καθαρό κέρδος 150), αν έρθουν μονά κόκκινο 200 (κέρδος 50). Τώρα αν έρθουν ζυγά μαύρο (χάνουμε 50) ή -χτύπα ξύλο- ζυγά κόκκινο (-150), σηκωνόμαστε και πάμε καρφί στα craps (καμία σχέση με το δικό μας το μπαρμπούτι). Θα ακολουθήσει εκτενής ανάρτηση για τις νικηφόρες στρατηγικές που μπορούν να κάνουν τον καθένα αχτύπητο shooter. Stay tuned...