The case for brocialism ή πώς να αποφύγετε την ακύρωση από τους καθεστωτικούς liberals...

Πολλοί αναρωτιούνται αν έχει πλέον νόημα να υπερασπίζονται δημόσια υγιείς συντηρητικές απόψεις, δεδομένου ότι το κρέμασμα στα μανταλάκια ίπταται ως δαμόκλειος σπάθη, έτοιμη να καρατομήσει κάθε έναν που θα τολμήσει να ξεστομήσει κάτι διάφορο της επίσημης φιλελεύθερης ορθοδοξίας. Αλήθεια, πώς να είστε συντηρητικοί και ταυτόχρονα να αποφεύγετε τον κοινωνικό οστρακισμό από την -επιδοτούμενη από όλες τις μπάντες- μαινόμενη vocal minority; Γίνεται να περάσετε απαρατήρητοι από τα ραντάρ της μεταμοντέρνας αστυνομίας ηθών των SJWs και του συνολικού λιμπεραλιστικού zeitgeist;

Ας το δούμε αναλυτικότερα με την μορφή ενός quiz...

1) Πρώτη ερώτηση

Ποιο κόμμα προέβει στην παρακάτω ανακοίνωση:

"Σε μεγάλη «μπίζνα» με δισεκατομμύρια ευρώ έχει εξελιχθεί το σχέδιο αλλοίωσης, ή μάλλον άλωσης της Ελλάδας και αντικατάστασης του Ελληνικού Λαού με τις ορδές που φέρνουν αυτοί που απεργάζονται τα σχέδια αυτά,  δηλ. οι ταγοί της, βαλλόμενης ήδη, παγκοσμιοποίησης με τους λογής Σόρος και τις πολλές δεκάδες  ΜΚΟ τους, οι σταυροφόροι του «ανθρωπισμού» με τους εγχώριους υποτακτικούς του. «Ανθρωπισμός»  που έχει γίνει πλέον απεχθής, ιδιαίτερα στις νησιωτικές μας κοινωνίες."

Α) Χρυσή Αυγή

Β) Έλληνες ΓΤΠ

Γ) Κόμμα Λαγού

Δ) Βελόπουλος

2) Δεύτερη ερώτηση

Ποιος λάλησε τα κάτωθι:

"Αυτή η πρακτική του κάλπικου “ανθρωπισμού” αδιαφορεί για το κοινωνικό πρόβλημα που δημιουργείται και για το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ανάμεσα στους λαθρομετανάστες βρίσκονται όργανα εχθρικών δυνάμεων με ύποπτους σκοπούς."

Α) Ο Πλεύρης ο πρεσβύτερος

Β) Ο Σπυράδωνις επί Καρατζαμπούμπα και τηλεάστυ

Γ) Η Μαρίν Λεπέν

Δ) O Greg Johnson των counter currents

3) Και η ερώτηση του 1 μυρίου

Από που προέρχεται η παρακάτω δήλωση:

"Υπάρχει ένας βιολογικός προσδιορισμός του φύλου. Είναι πρόβλημα να θεωρείς ότι μπορείς να διορθώσεις το φύλο ,όπως διορθώνεις το γραμμένο με μολύβι γραπτό στο χαρτί."

Α) Από τικ τοκ του π. Κλεομένη

Β) Από ακτιβιστική ενέργεια της κυρίας Λουκά στο φετινό pride

Γ) Από προ εικοσαετίας εκπομπή του Γεωργίου

Δ) Από πρακτικά συνέλευσης καραγωγέων Παλαιοφαρσάλου και περιχώρων

Εντάξει μη συνεχίσω. Νομίζω τα political junkies της ομήγυρης την ψιλιαστήκατε την δουλειά. Για τα πρακτικά οι απαντήσεις είναι: 1) ΑΣΚΕ (του αείμνηστου Καργόπουλου), 2) Αντώνης Χάλαρης πρόεδρος του ΑΚΕΠ (γκουγκλάρετε... έχει ψωμί η φάση, αναμεμιγμένο ολίγο τι με άφθονο γέλωτα), και 3) Δ. Πατέλης. Είχα σκοπό να βάλω και αποσπάσπαματα από Τάκαρο Φωτόπουλο, αλλά ειλικρινά πελάγωσα, δεν ήξερα τι να πρωτοδιαλέξω. Όλα του μου φαινόταν εξίσου "ακροδεξιά", οπότε δεν είχε νόημα η ανθολόγηση.

Περιττό να φανταστούμε ότι τα μισά από τα άνωθι να ξεστόμιζε μια random πατριωτικοδεξιά οργάνωση, οι εκπρόσωποί της θα είχαν επικηρυχθεί νεκροί ή ζωντανοί, οι οπαδοί της δεν θα τολμούσαν να βγουν από την πολυκατοικία τους χωρίς αστυνομική συνοδεία και οι wokers θα ούρλιαζαν στο τουίτερ ως τη Δ. Παρουσία... Γνωστά αυτά δεν χρειάζονται περαιτέρω ανάλυση.

Βγαίνει όμως και ένα άλλο χρήσιμο συμπέρασμα, που μάλλον λίγοι το έχουν προσέξει. Ότι πολύ απλά φτάνει να δηλώσεις, έστω και ανόρεκτα, υποστηρικτής της επίσημης κρατικής μυθολογίας της χώρας -μιας χώρας που κάθε δεύτερος δρόμος ονομάζεται Βενιζέλου, μιας χώρας όπου μέχρι πρότινος αν δεν ακολουθούσες μια από τις 50 αποχρώσεις του μαρξισμού δεν έπαιρνες χαρτί από την Πάντειο, δε πα νά 'σουν η μετεμψυχωση του Μπάροουζ Σκίνερ, μιας χώρας όπου η 17 του Νοέμβρη εορτάζεται μετά χορών και οργάνων μέχρι και στους βρεφονηπιακούς σταθμούς- για να πεις Ο,ΤΙ θες, ΟΠΟΤΕ και ΟΠΩΣ το θες, χωρίς κανένα νταβά πάνω απ' το κεφάλι. Είναι σημαντική αυτή η διαπίστωση. Αρκεί να δηλώσεις "δημοκρατική παράταξη" ή αριστερός (ένα από τα δύο, οτιδήποτε άλλο θεωρείται εχθρικό), και, ω του θαύματος, μπορείς όχι μόνο να αποφύγεις  τις μανούρες των αντιφιών, αλλά να σουλατσάρεις κανονικότατα σε κοινωνικά happenings/ συγκεντρώσεις/ακαδημαικά συνέδρια/whatever χωρίς να τρέχει κάστανο, παρότι εκφράζεις δημόσια σκληρές παραδοσιοκρατικές αντιλήψεις και μάλιστα με εξόχως έντονο ύφος (πχ προσωπικά δεν θα μεταχειριζόμουν το όρο "ορδές" για τους μετανάστες).

Απίστευτο ε; Κι όμως "μόνο ο Νίξον θα μπορούσε να πάει στην Κίνα". Μεταξύ σοβαρού κι αστείου (περισσότερο προς το σοβαρό tbh) αρχίζω να πιστεύω ότι στην Ελλάδα μια κατ' ουσίαν παραδοσιοκρατική/συντηρητική/πατριωτική ομάδα θα μπορούσε να έχει επιτυχία σε μάκρο επίπεδο ΜΟΝΟ αν στα χαρτιά αυτοπροσδιορίζονταν ρητά ως "δημοκρατική". Και διότι έτσι θα περνούσε εντελώς απαρατήρητη από τα ραντάρ των αποπάνω (βλ. ΑΣΚΕ/ΑΚΕΠ/Φωτόπουλος, που έκραξαν τους "λάθρο" και το μουλτι-κούλτι ήδη τα 90s χωρίς να ανοίξει μύτη), αλλά και επειδή -αρέσει δεν αρέσει- η πλειοψηφία των Ελ είναι (ή μάλλον θέλει να το παίζει) "δημοκρατική/παλαιοκεντρώα", με μια διόλου ευκαταφρόνητη, αλλά διαρκώς φθίνουσα, μειοψηφία γύρω στο 10% να δηλώνει εαμογενής. Δυστυχώς τα tags και τα σύμβολα παίζουν καθοριστικό ρόλο.

Δλδ λέγε ό,τι γουστάρεις εναντίον αμβλώσεων, μετανάστευσης, ΛΟΑΤΚΙ, ΗΠΑ, ΕΕ, παγκοσμιοποίησης αρκεί να μη ξεχάσεις να κοτσάρεις και ένα "δημοκρατικός" στον τίτλο και είσαι κομπλέ. Δείτε το σαν εντομοαπωθητικό, ίσως να μην αρέσει η οσμή, αλλά κοιμάσαι ήσυχος. Επομένως, μια λύση θα ήταν να αφεθούν κατά μέρος τις ακραίες και περιθωριακές ιδεολογικές ταμπέλες, διότι, ας μη ξεχνάμε, στην εποχή του θεάματος τα ράσα είναι που κάνουν τον παπά...

Τα LGBT rights ως τελετή μύησης...

Η αναζωπύρωση της υποβαλκάνιας εκδοχής των culture wars με αφορμή το ανήθικο νεοδημοκρατικό νομοχεδιο για τους γάμους των ομοφύλων φαίνεται να εστιάζει σχεδόν αποκλειστικά στο προφανές της υπόθεσης. Στην διά νομοθετημάτων κρατική επιβεβαίωση της μεταμοντέρνας αλλαγής παραδείγματος στην ρύθμιση των σεξουαλικών σχέσεων και στις αναταράξεις που ενδέχεται να επέλθουν στην δομή του -ήδη αποσαθρωμένου και χιλιοχτυπημένου- μοντέλου της μεταπολεμικής δυτικής πυρηνικής οικογένειας.

Έχετε να μας κάνετε ένα 41% λιανά;

Η διαφορά με τις προγενέστερες απόπειρες ιδεολογικοπολιτισμικής σύγκλισης της "καθυστερημένης" Ελλάδας με τις χώρες του σκληρού πυρήνα της Δύσης, όπως αυτές επιχειρήθηκαν μέσω της αποποινικοποίησης των αμβλώσεων, της θέσπισης πολιτικού γάμου και της νομοθέτησης του πρώτου πακέτου φεμινιστικών δικαιωμάτων (όλα αυτά από το ΠΑΤΣΟΚ των 80s) έγκειται στο ότι αυτήν την φορά το θέμα δεν παρέμεινε στους στενούς διαδρόμους της βουλής, αλλά εντάχθηκε αμέσως στην γενικότερη αντιπαράθεση woke vs antiwoke, που γαλβανίζει τον -ιντερνετικό κατά βάση- δημόσιο διάλογο χοντρικά από την εκλογή Τραμπ και εντεύθεν.

Τίναφτα ρε;

Μέχρι πρότινος στην Ευρώπη και φυσικά στην Ελλάδα, τα ζητήματα περί αμβλώσεων, "ισότητας", "σεξουαλικής αυτοέκφρασης" κτλ θεωρούνταν "τεχνικά" και τα χειρίζονταν μια κάστα ειδικών, νομομαθών και συνταγματολόγων, με την κοινωνία εκεί έξω να μην ενδιαφέρεται σχεδόν καθόλου. Δλδ δεν συζητιόταν στα "καφενεία" οι εν λόγω θεματολογίες, σε κόντρα αντίθεση με τις ΗΠΑ όπου τα culture wars καθορίζουν τον πολιτικό λόγο και τα εκλογικά campaigns ήδη από εποχής Ρήγκαν και τηλευαγγελιστών. Στην Ελλάδα όλα αυτά τα "πολιτισμικά" ήταν άγνωστα ή και αδιάφορα, ακόμα και για την μάζα των πλέον πολιτικοποιημένων. Μόνο κάποιες περιθωριακές σχηματοποιήσεις με ρητά ΛΟΑΤΚΙ προσανατολισμό και ορισμένες cringy παλαιοημερολογίτες παραοργανώσεις καταπιάνονταν, χωρίς όμως ούτε κατά διάνοια να αγγίξουν την μαζικότητα και την δημοφιλία των αντίστοιχων αμερικανικών ΛΟΑΤΚΙ NGO και φονταμενταλιστικών Super PACs τύπου "Moral Majority", τις επιτυχίες των οποίων επιχειρούσαν αποτυχημένα να μιμηθούν οι εν Ελλάδι πρωτο-culture warriors (βλ Βαλλιανάτος, Ν Σωτηρόπουλος/Σταυρός κτλ) των 80s/90s.Το μακάριο "δεν είδα-δεν άκουσα-δεν ξέρω" τελείωσε απότομα με την εξάπλωση των σόσιαλ και την οριστικοποίηση της "πολιτικής παγκοσμιοποίησης", η οποία έφερε την αμερικάνικη εκλογική ατζέντα και στον υπόλοιπο κόσμο.

Καλά όλα αυτά, εγώ όμως θα σας πάω και κάπου αλλού. Πέραν του αμιγώς ηθικοαξιακού σκέλους του ν/σ (που είναι και το σημαντικότερο, αλλά όχι το μόνο) υποβόσκει για τα καλά και η "γεωπολιτική" διάσταση (οκ δεν μ' αρέσει αυτός ο όρος αλλά δεν βρίσκω άλλον πρόχειρο). Η υιοθέτηση της LGBT ατζέντας από κοινωνίες της τριτοκοσμικής περιφέρειας αποτελεί την πλέον ρητή και επισημοποιημένη επιβεβαίωση του δυτικού προσανατολισμού τους. Το πρώτο πράμα που έκαναν τα Σκόπια υπογράφοντας την συνθήκη προσχώρησης στο ΝΑΤΟ πριν 5 χρόνια ήταν να διοργανώσουν pride στην πρωτεύουσά τους, ενώ προτάθηκε στην σκοπιανική βουλή ακόμα και η αναγνώριση των gay marriages (η οποία ωστόσο δεν επικυρώθηκε). Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, όταν ο γερo-Ραούλ επιδίωξε την εξομάλυνση των σχέσεων της Κούβας με τις ΗΠΑ θέσπισε ένα, άνευ προηγουμένου για χώρα της Καραιβικής, πακέτο gay rights, ενώ παράλληλα μια σειρά λατινοαμερικάνικες χώρες έσπευσαν να αναθεωρήσουν τους αντιγκέι καθολικούς νόμους ως απομεινάρια μιας άλλης εποχής και ορισμένες εξ αυτών να αναγνωρίσουν τους γκέι γάμους. Και φυσικά κάτι ανάλογο παρατηρείται τελευταία και στην φιλονατοική Αν Ευρώπη/Βαλτική, με αξιοσημείωτη εξαίρεση τις χώρες του Βίσεγκραντ.

West vs Rest
Με μπλε οι gay friendly χώρες, άνευ μπλε οι υπόλοιπες

Τελετή μύησης λέγεται και λειτουργεί ανταποδοτικά. Όσο περισσότερο ακραία και φαινομενικά παράλογη είναι η διαδικασία συσσωμάτωσης στην νέα επιδιωκόμενη συνθήκη, κοινώς όσο πιο χαμηλά πέφτει κάποιος για να λάβει το χρίσμα προκειμένου να γίνει αποδεκτός από μία ομάδα, τόσο περισσότερο θεωρείται "άξιος" να αποκτήσει την πολυπόθητη κάρτα μέλους και να απολαύσει την τιμή του ανήκειν. Ή όπως υποτίθεται είπε ο Φρόυντ: βάλτε τους ανθρώπους να χορέψουν εκστασιασμένοι γύρω από ένα ξύλινο τοτέμ και να είστε σίγουροι ότι από δω και πέρα θα μπορείτε να τους κάνετε ό,τι θέλετε.

Πώς να κερδίζετε στην ρουλέτα...

Αλγεινή εντύπωση προκάλεσε σε ορισμένους μυγιάγγιχτους η δημοσιοποίηση αθέατων πτυχών της προσωπικής ζωής του πολυβραβευμένου αλληλέγγυου Κων/νου Π, εμπνευστή και CEO της  φιλανθρωπικής οργάνωσης "ο Άλλος Άνθρωπος". Άμεσα και δίχως την παραμικρή χρονοτριβή, επαγγελματίες ΑΡΔ μαζί με ερασιτέχνες κράχτες των social και ανώνυμους σχολιαστές του Πρώτου Θέματος έβγαλαν για άλλη μια φορά το φτυάρι απ' το θηκάρι τους, σε έναν άτυπο διαγωνισμό για το ποιος θα βρει πρώτος πετρέλαιο από το πολύ σκάψιμο/θάψιμο.

Αρκετοί κακοπροαίρετοι εστίασαν στο (υποτιθέμενο) ιδεολογικοπολιτικό προφίλ του "δράστη". Σύμφωνα με τους παραπάνω, ο τύπος από την λαικιά γειτονιά, που έμεινε άνεργος επί κρίσης, θήτευσε ένα φεγγάρι στους Αγανακτισμένους της κάτω πλατείας και εν συνεχεία -αφού πρώτα υποβλήθηκε σε ολικό makeover, πετώντας το λαμέ κουστούμι του ξενοδοχουπαλλήλου και αντικαθιστώντας το με λεκιασμένα t-shirts και φθαρμένo τζόκευ- ασχολήθηκε με κάτι σαν ΜΚΟ που ταίζει μετανάστες και ζάκια στους δρόμους του τριτοκοσμικού αθηναικού άστεως, συνοψίζει και συμπυκνώνει στο έπακρο το στερεότυπο του ηθικοπλεονεκτηματία αριστεριτζή των τελευταίων 50 ετών.

"Στην φωτό όπου ο Κων/νος Π διαλογίζεται έμπροσθεν του slot machine, με το φρέντο εσπρέσο και το πακέτο μάρλμπορο ανά χείρας, εικονογραφείται όλη η μεταπολιτευτική ιστορία της χώρας", έσπευσαν να υπονοήσουν χαιρέκακα οι γαλάζιοι μενουμεευρώπηδες του ελληνόφωνου www. Βέβαια ελάχιστοι από δαύτους έσκουξαν για τις χρυσές μίζες της Αγίας Οικογένειας, για την "φιλανθρωπία" ως προκάλυμμα λαμογιάς των wannabe επιχειρηματιών της ελλαδικής ΛΜΑΤ ή για τις κάτσε καλά επιχορηγήσεις woke ιδρυμάτων τύπου Niarchos και Onassis.

Εντάξει, λογικό είναι το εν λόγω σκάνδαλο να ερεθίσει να αντιαριστερά ορμέμφυτα ορισμένων, με τον ίδιο πάνω κάτω τρόπο που η υπόθεση του π. Αντωνίου της Κιβωτού έθεσε σε λειτουργία τα αντικληρικαλιστικά αντανακλαστικά των απέναντι.

Από την άλλη, κάποιοι περισσότερο ψύχραιμοι (και εδώ αρχίζουμε να μπαίνουμε στην ουσία του ζητήματος) έθιξαν το γενικότερο πρόβλημα του εθισμού στον τζόγο. Ναι, περί εθισμού πρόκειται και μάλιστα σκληρότατου. Πιστέψτε με, ο παίκτης ΔΕΝ ενδιαφέρεται να κερδίσει ή να χάσει, να παίξει θέλει, να του φύγει η αρρώστια. Από κει και πέρα, ο καθείς με μη μονοψήφιο IQ κατανοεί ότι τα παιχνίδια καζίνου (slots, craps, baccarat, εν μέρει και η ρουλέτα) έχουν συγκεκριμένη γκανιότα που εγγυάται σίγουρη μακροπρόθεσμη χασούρα. Όμως η απόλαυση, όταν στο άκουσμα του χαρακτηριστικού ήχου που παράγει ο εν λειτουργία κουλοχέρης τα επινεφρίδια πλημμυρίζουν ατόφια αδρεναλίνη τον εγκέφαλο, διαλύει κάθε βαρετή ορθολογική σκέψη παραχωρώντας την πρωτοβουλία των κινήσεων στο αρχέγονο συναίσθημα.

Ας πάμε τώρα στο προκείμενο. Όπως θα παρατηρήσατε παραπάνω κατηγοριοποίησα την ρουλέτα στα παιχνίδια γκανιότας, αλλά εν μέρει, και αυτό διότι υπάρχουν κόλπα που με επιμονή και πειθαρχία νικάνε το τέρας του κουβά και ίσως αποδίδουν και κάτι ψιλά κέρδος.

Έχουμε και λέμε...

1) Ποντάρουμε ένα Χ ποσό (ας πούμε 10 μάρκες) στην πρώτη δωδεκάδα.

2) Ποντάρουμε ακριβώς το ίδιο ποσό και στην δεύτερη δωδεκάδα.

3) Ποντάρουμε το 1/10 του Χ ποσού (δλδ 1 μάρκα) στα νούμερα 25, 26, 27, 28, 29, 30, 31, 32, 33 καθώς και στο 0 (και στο 00 αν παίζουμε αμερικάνικη).

5) Τέλος αφήνουμε αποντάριστα τα 34, 35, 36, τα οποία θα είναι και οι χειρότεροι εφιάλτες μας στην πορεία του παιχνιδιού.

6) Συνολικό ποντάρισμα το λοιπόν 30 μάρκες (ή 31 στην αμερικάνικη).

Αν έρθει 25 μέχρι 34 ή 0 (στα νούμερα δλδ που κάναμε straight) κερδίζουμε 36 μάρκες. Όλα καλά εδώ.

Αν έρθει 1η ή 2η δωδεκάδα κερδίζουμε 30 μάρκες. Δλδ ίσα βάρκα ίσα νερά.

Τι γίνεται όμως στην απίθανη περίπτωση που σκάσει 34, 35, 36; Εγώ θα πρότεινα απλά να ξεκινήσετε από την αρχή, αν όμως θέλετε σώνει και καλά να πάρετε πίσω τις 30 μάρκες, μπορείτε να ακολουθήσετε το παρακάτω βαρουφάκειο plan b.

Η Ρούλα η Αμερικάνα...

1) Ποντάρουμε από 10 μάρκες στις τετράδες 1-2-4-5, 7-8-10-11, 19-20-22-23, 26-26-28-29 και 31-32-34-35

2) Ρίχνουμε από 3 μάρκες στο 33, στο 36 και στο 0.

3) Άρα αυτήν την φορά αφήνουμε ακάλυπτα 14 νούμερα και συνολικά διακινδυνεύουμε 59 μάρκες.

No more bets please...

Αν έρθει τετράδα κερδίζουμε 90, καλύπτοντας έτσι την χασούρα των 30 του προηγούμενου κόλπου.

Αν έρθει 33, 36 ή 0 κερδίζουμε 108. Εδώ ένας μίνι πανηγυρισμός πάνω από την ιδρωμένη τσόχα, συνοδευόμενος από το καθιερωμένο ασήμωμα του κρουπιέρη (5 μάρκες είναι ένα λογικό φιλοδώρημα για την περίσταση) θα αποτελούσε φυσιολογική αντίδραση.

Αν όμως η μπίλια κάτσει σε ένα από τα αποντάριστα νούμερα; Ούτε τώρα χρειάζεται πανικός. Πάμε με προσοχή στο επόμενο σχέδιο.

...και η Ρούλα η Ευρωπαία.

1) Τοποθετούμε με τρεμάμενο χέρι 100 μάρκες στα odd και άλλες 50 στο μαύρο.

2) Συνολικό ποντάρισμα 150.

Αν έρθουν μονά και μαύρο κερδάμε 300 (καθαρό κέρδος 150), αν έρθουν μονά κόκκινο 200 (κέρδος 50). Τώρα αν έρθουν ζυγά μαύρο (χάνουμε 50) ή -χτύπα ξύλο- ζυγά κόκκινο (-150), σηκωνόμαστε και πάμε καρφί στα craps (καμία σχέση με το δικό μας το μπαρμπούτι). Θα ακολουθήσει εκτενής ανάρτηση για τις νικηφόρες στρατηγικές που μπορούν να κάνουν τον καθένα αχτύπητο shooter. Stay tuned...